De meest voorkomende vorm van haaruitval is Alopecia androgenetica (erfelijk bepaalde kaalheid), die vooral bij mannen voorkomt. Ongeveer de helft van alle mannen krijgt uiteindelijk te maken met kaalheid, en in lichtere vorm heeft 10 tot 20% van de vrouwen er ook last van. Genetische factoren spelen vaak een rol, zoals overgevoeligheid van het haar voor het mannelijk hormoon dihydrotestosteron (DHT).

Bij mannen begint kaalheid vaak bij de haarlijn, inhammen of op de kruin. Sommige mannen verliezen al het haar bovenop het hoofd, terwijl het haar aan de zijkanten en achterkant meestal behouden blijft. Bij vrouwen begint haarverlies meestal bovenop het hoofd, waarbij het haar dunner wordt in plaats van lokaal ernstig uit te vallen. De haarlijn verandert doorgaans niet. Dit type haaruitval bij vrouwen wordt vaak aangeduid als vrouwelijke kaalheid.

In plaats van Alopecia androgenetica kunnen vrouwen ook last hebben van kaalheid volgens het vrouwelijk patroon. Bij mannen is haaruitval vaak zichtbaar op specifieke plekken zoals de haarlijn, inhammen en/of kruin. Vrouwelijke kaalheid daarentegen kenmerkt zich door diffuse haaruitval over de gehele bovenkant van het hoofd, waarbij de haarlijn of haargrens vaak nog intact blijft.

Vrouwen ervaren haaruitval vaak voor en na de puberteit, vooral tijdens de menopauze, wat suggereert dat hormonale veranderingen een rol spelen. Toch is de oorzaak complexer, aangezien dit type haarverlies beïnvloed kan worden door meerdere factoren, zoals genetica, stress, voeding en gezondheid.

Een minder bekend type haaruitval is Alopecia areata. Bij deze aandoening treedt plotselinge haaruitval op in de vorm van ronde, regelmatige kale plekken op het hoofd. De oorzaak lijkt een auto-immuunziekte te zijn, waarbij het eigen immuunsysteem de haarzakjes aanvalt. Het betreft meestal het hoofdhaar of baardhaar, maar in zeldzame gevallen kan ook het gehele lichaamshaar uitvallen, wat bekend staat als Alopecia universalis.

Alopecia areata komt zowel bij mannen als vrouwen voor en kan op elke leeftijd ontstaan, maar wordt het meest gezien bij kinderen en jongvolwassenen. Het is niet altijd het gevolg van een onderliggende ziekte, hoewel in sommige gevallen een schildklieraandoening kan optreden. Het haar groeit meestal spontaan terug binnen enkele maanden tot een jaar, maar bij sommige patiënten met ernstige haaruitval kan de kans op hergroei kleiner zijn.

Dit minder voorkomende type haaruitval, bekend als tractie alopecia , komt vooral voor bij vrouwen. Het ontstaat door te hoge trekkracht of spanning op de haarwortels, vaak door het langdurig dragen van te strakke haarstijlen zoals paardenstaarten, dreadlocks, ingevlochten haren of het gebruik van verkeerde extensions. Het aangetaste gebied wordt dunner behaard of kan zelfs kaal worden, en dit kan  permanent zijn als de spanning op de haren niet wordt verminderd. Meestal is het zichtbaar langs de haarlijn, boven de oren en achter in de nek.

Deze vorm van kaalheid, alopecia cicatricialis , ontstaat door littekenvorming op de hoofdhuid, waardoor op het littekenweefsel geen haargroei mogelijk is. Littekenvorming kan om verschillende redenen optreden, zoals door verbranding, verwondingen door een ongeluk of na een cosmetische operatie. Minder vaak komt het voor na een infectie, schimmelvorming, aangeboren afwijkingen of als gevolg van een auto-immuunziekte, zoals bij  frontale fibroserende alopecia, waarbij het immuunsysteem de eigen haarzakjes aanvalt.

Deze aandoening, frontale fibroserende alopecia , leidt tot dunner wordend haar of plaatselijke kaalheid, vooral ter hoogte van de voorste haarlijn. Het komt vrijwel uitsluitend voor bij vrouwen, meestal na de menopauze. Het is een zeldzame vorm van littekenalopecia waarbij de haarzakjes geleidelijk worden vernietigd, wat leidt tot blijvende haaruitval in het getroffen gebied.

Langdurige stress, zowel acuut als chronisch, kan leiden tot haaruitval, vaak in de vorm van telogeen effluvium. Dit type haaruitval treft zowel mannen als vrouwen en gaat meestal gepaard met plotselinge haaruitval zonder jeuk of pijn aan de hoofdhuid. Het haar wordt onverklaarbaar dunner doordat de stresshormonen het haargroeiproces verstoren. Stress zorgt ervoor dat haren sneller in de telogene fase terechtkomen, de fase waarin haar uitvalt.

Hoewel stressgerelateerde haaruitval doorgaans tijdelijk is, kan het in sommige gevallen maanden aanhouden. Het is belangrijk om de oorzaak van het haarverlies te laten onderzoeken door een (huis)arts, dermatoloog of tricholoog.

Veelvoorkomende oorzaken van telogeen effluvium zijn onder andere:

• Zwangerschap
• Crashdiëten
• Langdurige ernstige infecties
• Chronische ziekten
• Operaties
• Kankerbehandelingen
• Specifieke medicijnen

Hormonale geneesmiddelen, zoals de anticonceptiepil, kunnen bijdragen aan haaruitval. Ook steroïden, bepaalde chemotherapieën en medicatie voor hoge bloeddruk, diabetes, hartaandoeningen en acne kunnen haarverlies veroorzaken.